အခန်းဆက်ဝတ္ထုရှည်

နှလုံးသားတို့ လန်းဆန်းရာမြေ

ယမန်နေ့မှအဆက်

ငိုရင်း ငိုရင်းမှ ဒေါသအမျက်တို့ ပေါ် ထွက်လာပြန်ချေသည်။ မျက်ရည်များကို သုတ်ရင်းမှ   ဦးမျိုးသန့်၏ စကားသံတို့ကို ကြားယောင်နေမိသည်။

ကြားယောင်နေရင်းမှပင် နာကြည်းခြင်း က ရင်သို့လွှမ်းမိုးလာ၏။ မြက်ခင်းပြင်စိမ်း စိမ်းပေါ်၌   ဦးမျိုးသန့်၏ မျက်နှာအရိပ် ကြီး။ သင်း...သင်းကြောင့်၊ ငါ ငသန့် ရင်ခွင်ထဲ ရောက်သွားရတာ၊ သင်းကြောင့် ငါ မချစ်တဲ့သူရဲ့ လက်ထဲ ရောက်ခဲ့ရတာ။ အသိစိတ်မှာ စကားသံတို့ လှိုက်တက်လာ၏။

နှလုံးသားတို့ လန်းဆန်းရာမြေ

ယမန်နေ့မှအဆက်

“ငါနဲ့ နင့်ကြားက ခလုတ်၊ ဟုတ်တယ်၊ ဒါကို တူးဆွလွှင့်ပစ်ရမယ်”

ငသန့်အား ရွံရှာမုန်းတီးစွာ ကြည့်မိသည်။ တစ်ဖန် အဆွေအမျိုးကင်းမဲ့စွာ တစ်ကိုယ်တည်း ရုန်းကန်၍ ရည်မှန်းချက်တစ်ခုဆီ ဦးတည်နေသော ငနေ၏မျက်နှာ။ တွေးမိခြင်းနှင့်အတူ ရင်ထဲနင့်သွား၏။

နှလုံးသားတို့ လန်းဆန်းရာမြေ

ယမန်နေ့မှအဆက်

နှလုံးသားတို့ လန်းဆန်းရာမြေ

ယမန်နေ့မှအဆက်