အခန်းဆက်ဝတ္ထုရှည်

အရေးကြီးပြီသွေးစည်းကြစို့

ယမန်နေ့မှအဆက်

သောင်းဒန်ဖျားသဖြင့် စခန်း၌ ကျော်ဆွေတစ်ရက်ပို၍နေရသည်။

‘မင်းဆီမှာ လူလိုတယ်ကျော်ဆွေ။ ငါ့ဆီမှာ နောက်ရောက်လာတဲ့  ကိုတင်မောင်ဆိုတာရှိတယ်။  သော်ကောင်း ပြောပြီး သူ့ကိုလွှတ်လိုက်မယ်။ အခုတော့  စံပယ်ချောင်းတံတားမှာ ခဏပို့ထားတယ်။’

‘မဆိုးပါဘူး၊ အလုပ်တော့ လုပ်ရလိမ့်မယ်ဆရာ’

‘ဒါတော့ ခိုင်းရမှာပေါ့ကွာ။ ဒီလူ အခုခြေငြိမ်ပြီနဲ့တူပါတယ်။ ဟိုတုန်းကတော့ အလုပ်မျိုးစုံ လုပ်ဖူးတာပဲ။ တယ် ခြေငြိမ်ဟန်မတူဘူး’

အရေးကြီးပြီသွေးစည်းကြစို့

ယမန်နေ့မှအဆက်

သောင်းဒန် အနည်းငယ်သွေးလန့်သွားသည်။ သို့သော် ဗိုလ်တင်မောင်အေးကို ဘယ်လိုနှင်ထုတ်မလဲ။

“တစ်ရက် အပုပ်ခံလိုက်တာပေါ့ကွာ။ တို့လည်းတပ်နဲ့အတူ နက်ဖြန်မနက် ရထားနဲ့ ဖားလွယ်ကနေ ပြန်လိုက်သွားမယ်။ ပြီးတော့မှ နောက်တစ်နေ့ မနက်ရထားနဲ့ ဖားလွယ်ကို ပြန်လိုက်လာတာပေါ့။ မဟုတ်ဘူး လား ဦးအေးသွင်ရာ” အစီအစဉ်မဆိုးလှဟု ထင်သည်။ သို့နှင့် သူတို့သည် အနီးဝန်းကျင်အခြေအနေကို စုံစမ်းမေးမြန်းကာ ဖားလွယ်မှတစ်ဆင့် စခန်းသစ်သို့ ပြန်လာခဲ့ကြသည်။

အရေးကြီးပြီသွေးစည်းကြစို့

ယမန်နေ့မှအဆက်

“မဟာမြိုင်တောကြီးပါလား ဦးအေးသွင်ရ”ကျော်ဆွေ မနေနိုင်တော့ဘဲ ပါးစပ်မှလှစ်ခနဲထွက်သွားသည်။ ဤလမ်းသည်  အင်ဂျင်နီယာဦးအေးသွင် ပိုင်ဆိုင် သည့်လမ်းဖြစ်သည်။ သို့သော် ယခုကား ကျော်ဆွေကို တိုင်းအင်ဂျင်နီယာက တာဝန်ပေးကာ  ပြင်ဆင်မွမ်းမံ စေသည်။ ဦးအေးသွင်ရောက်လာသည်မှာ မကြာသေး။  အမှန်စင်စစ် သူလုပ်ရမည့်လမ်းဖြစ်သည်။ သူ့အရင် အထက်ထက်က အင်ဂျင်နီယာများရော မပြုပြင်  မမွမ်း မံခဲ့ကြဘူးလား။ မလုပ်ခဲ့ကြ။ စခန်းသစ်နှင့် စိမ့်မြိုင်လမ်းကိုသာ ကတ္တရာစေးထပ်၍ဖာသည်။

အရေးကြီးပြီသွေးစည်းကြစို့

ယမန်နေ့မှအဆက်

လူကားမရောက်လာ။ စာသာရောက်လာသည်။ စာကိုဖတ်ကာရယ်ရသည်။ “ဒီကောင့်ကို နာနာခိုင်း ပေး။ သော်ကောင်း၊ ရန်ကုန်ရုံးကြီးကအကျင့်တွေ ပျောက်သွားအောင် ချွတ်လိုက်စမ်းကွာ”ဟု သော်ကောင်းအား မှာလိုက်သည်။ ကျော်ဆွေပို့လိုက်သော အေတစ်ဂါလန်ရသည်။ ယင်းမှာ အောင်သပြေအရက်ဖြူပင်ဖြစ်သည်။ အနံ့မဆိုးလှ။ ပျားရည်နှင့်ရော၍ သောက်သည့်အခါ ဘီးဟိုက်ခေါ် ပျားအုံတံဆိပ် ဘရန်ဒီအနံ့မျိုး ထွက်လာ သည်ဟု သောင်းဒန်ထင်သည်။

အရေးကြီးပြီ သွေးစည်းကြစို့

ယမန်နေ့မှအဆက်

ဦးဝင်းနိုင် တောက်တခေါက်ခေါက် ညည်းနေသည်။

‘အတွေ့အကြုံပေါ့ဗျာ’

‘ခုတော့ ဒီလိုပဲ သဘောထားရတော့မှာပဲပေါ့’

အရေးကြီးပြီ သွေးစည်းကြစို့

ယမန်နေ့မှအဆက်

“ဒီကောင်ကြီးတွေ သိပ်အလုပ်လုပ်တယ်ကွာ။ ရောက်လာမှ တစ်ခါပဲ ချိန်းပြတ်သေးတယ်။ စက်ကတော့ ပျက်ကိုမပျက်ဘူး”

“မောင်းတာ ဘယ်သူလဲကွ”

အရေးကြီးပြီ သွေးစည်းကြစို့

ယမန်နေ့မှအဆက်

“နေပေစေကွာ။ တို့က လာပြီးကူညီတဲ့ လူတွေပဲ။ တို့လုပ်နေတာကို အကူအညီမပေးတာထားတော့၊ လာပြီးကြည့်ဖော်တောင်မရကြဘူး။ ပညာဆိုတာကြီးတယ်၊ ငယ်တယ်မဟုတ်ပါဘူး။ မတတ်သေးရင် ကိုယ့်သားလောက်ရှိတဲ့ လူဆီကပဲဖြစ်ဖြစ် ယူရမယ်။ ဒီကွန်ကရစ် ရက်မဆိုတာ မြန်မာပြည်မှာ ခုမှစပြီးလုပ်တာ။ တို့လည်း အင်္ဂလိပ်ဆီက  နည်းရလိုက်တာပဲ။ ပေးတာမဟုတ်ဘူး။ အတင်းရအောင်ယူရတာ။ အင်္ဂလိပ်က တို့ကို ဘယ်ပညာပေးပါ့မလဲကွ။ ပေးရင် တို့ အဲဒီပညာတတ်မယ်။ တတ်ရင်ကွန်ကရစ်တံတားတွေချည်း ဆောက်မယ်။ ဒီတော့ သူတို့နိုင်ငံက သံမဏိတံတားပေါင်တွေမရောင်းရတော့ဘူး။ ဒီလိုပဲ ပညာဆိုတာ ရအောင်ယူမှ ရတာ”