မောင်ရင်မောင် မမယ်မ
ယမန်နေ့မှအဆက်
ထို့နောက် လေးဦးသားတို့သည် မည်သို့ ပြုလျှင်တော်မည့်အကြောင်းကို အနည်း နည်းအဖုံဖုံ အကြံပြုပြီး လျှင် တိုင်ပင်နှီး နှောကြ၏။ နောက်ဆုံး၌ မကြီးမိကဆိုသည် မှာ “မောင်ဘိုးရင်ပြောဆိုသောစကားသင့် ပြီ။ မောင်ဘိုးရင်ပြောသည့်အတိုင်း မနက် ဖြန်နံနက်ကျရောက်လျှင် မောင်မှတ်နှင့် ကျွန်ုပ်က အဖ၊ အမိပြုလုပ်၍ ပေးစား လိုက်မည်၊ မောင်ဘိုးရင်က ခေါ်၍သွား လေတော့”ဟုဆို၍ စကားပြီးပြတ်ကြ၏။
ယမန်နေ့မှအဆက်
ယမန်နေ့မှအဆက်
ကိုရင်မောင်လည်း ကျွနု်ပ်၏နာမည်ကိုပင် သိကျွမ်းသူက မည်သူဖြစ်မည်နည်း။ ယခုပင် ကျွန်ုပ်လိုက်အံ့ ဟုဆိုကာ မစောတင်လည်း ကိုရင်မောင်နှင့် အတူ ထက်ကြပ်လိုက်ပါသွား၏။
မောင်ရင်မောင် မမယ်မ
ယမန်နေ့မှအဆက်
ယမန်နေ့မှအဆက်
ယမန်နေ့မှအဆက်
ထိုနေ့ကကို နှစ်ရက်ခန့်ကြာရှိလျှင် မျက်လှည့်ဆရာနှင့်တူသော သူတစ်ယောက် ရောက်လာသည် ကြားသောကြောင့် မကြီးမိနှင့်တကွ မောင်မှတ်ပါ သတင်းနားထောင်ရန်ထွက်သွားကြရာ မစောတင် တစ်ကိုယ်တည်း ကျန်ရစ်ခဲ့သဖြင့် ထိုနေ့၌လည်း မောင်ရင်မောင့်မျက်နှာကို အထူးမြင်သောကြောင့်
မောင်ရင်မောင် မမယ်မ
ယမန်နေ့မှအဆက်
ယခုမှာ ယောက်ျားအယောင်ဆောင်၍ လာမှဖြင့် ငုပ်မိသဲတိုင် တက်နိုင်ဖျားရောက်ဆိုဘိသကဲ့သို့ အစက အဆုံးတိုင်အောင်ယောက်ျားကလေးနှင့်တူအောင်နေ၊ ထိုသူငယ်မနှင့်စပ်လျဉ်းသမျှ ယောက်ျားကလေး နှင့်တူအောင် ကျင့်ဆောင်ပါဟုဆိုလျှင် မစောတင်ကလည်း အဒေါ်ပြောသော စကားသည် ပြောရန်ကား လွယ်ကူပါ၏၊
မောင်ရင်မောင် မမယ်မ
ယမန်နေ့မှအဆက်
သည်ကဲ့သို့ ဘုန်းကြီးအမိန့်ရှိသည်များကို နာယူကြပြီးနောက် သုံးဦးစလုံးသည် ယခင်ဆိုခဲ့သော ထမ်းပိုးကိုယူဆောင်၍ လှေဆိပ်သို့ပြန်ခဲ့ကြ၏။ ထိုနေ့ပင်လျှင် လမ်းခရီးတွင် စားသောက်ရန်လိုဖွယ်ရာများကို ရတတ်သရွေ့ဝယ်ခြမ်းပြီးနောက် နံနက်မိုးသောက်လျှင် မကွေးသို့ ရှေးရှုစုန်ဆင်းရာ လမ်းတွင် နှစ်ညမျှ အိပ်ပြီးကာလ မကွေးမြို့သို့ ကောင်းမွန်စွာ ဆိုက်ရောက်၏။ မကွေးမြို့တွင် သုံးရက်ခန့်မျှ ဆိုင်းငံ့၍ သတင်းမေးမြန်းရာ မည်သို့မျှ သတင်းမရရှိ။
ယမန်နေ့မှအဆက်
ယမန်နေ့မှအဆက်
ထို့ပြင်လည်း ကျွန်မတို့ ဝန်စာရေး ရေးသော ရကောက်သည် အမြီးတိုသည်၊ ကိုဘိုးရင်ရေးသော ရကောက်သည် အမြီးရှည်သည်၊ ဤလှေကား ကိုဘိုးရင်ပိုင်ဆိုင်ဖူးသောလှေဖြစ်မည်၊ ဤလှေကို မရရအောင် ဝယ်ပါ၊ ဝယ်မရမှ အခပေး၍ငှားပါဟု မစောတင်ဆိုလျှင် မကြီးမိလည်း မစောတင်မှာသည့်အတိုင်း မောင်မောင်မှတ်အား စေခိုင်းပြီးကြောင်း ပြန်ပြော၏။
